5 Tips om weerstand om te buigen
Weerstand. Mijn oude vriend.
Vanaf mijn jeugd heb ik hem leren kennen.
Eerst als rebel die zelf veel weerstand bood.
Later als volwassene en professional die hem steeds beter leerde kennen — en vooral beter begreep.
Inmiddels zie ik weerstand als een signaal. Een signaal dat we mogen onderzoeken.
Niet wegblazen. Niet negeren. Want dan komt hij geheid terug. En vaak harder.
Ook nu weer: Weerstand van klanten, medewerkers, management. En heel eerlijk?
Soms ook weer die oude twijfel in mezelf:
> Ben ik wel goed genoeg?
> Ligt het aan mij?
Maar ik weet inmiddels beter. Niet elk gevoel is de waarheid. En wat ik voel, mag ik onderzoeken in plaats van het klakkeloos te geloven. Ik heb geleerd dat gevoelens als twijfel en onzekerheid vaak signalen zijn. Vaak restanten van oude gedragspatronen die niet meer bij mij passen en die niet meer in die situaties passen.
Zoals:
> als ik me “aangevallen voel”, ga ik in de aanval
> als ik het gevoel heb “er niet bij te horen”, trek ik me terug
> als ik denk dat “er iets van mij verwacht wordt”, schiet ik in de actie, zonder te checken of het klopt
Het serieus nemen van deze rooksignalen helpt me om mijn eigen weerstand om te zetten in actie. Actie die bij mij en de situatie past.
Actie die leidt tot verbinding, in plaats van verwijdering.
Binnenkort mag ik spreken voor 200 medewerkers die veel met machines werken.
De aanleiding is heftig: een collega van hen verloor een ledemaat tijdens het werk.
Van mij wordt gevraagd om op te halen waarom medewerkers toch even (FF) onveilig werken.
En eerlijk? Dat roept meteen weer die oude signalen op:
> Kan ik dit wel?
> Welke weerstand ga ik tegenkomen?
Maar ik weet nu hoe ik daarmee omga. Weerstand bij mezelf is óók een signaal.
Mijn oude patroon
Vroeger zou ik als veiligheidskundige zeggen: “Dat is goed, ik los het wel even op.” Maar ik kwam altijd bedrogen uit. En vooral: ik botste op hun weerstand.
Die ik niet begreep.
Waarom werkten ze onveilig?
Waarom hielden ze hun mond dicht?
Hun weerstand riep weerstand bij mij op. En net als bij natuurkunde: twee tegenovergestelde krachten = nul beweging. Dus geen vooruitgang. Niet als bedrijf, en niet als mens. Wat ik nu weet: je kunt de weerstand van medewerkers niet oplossen voor hen. En ik laat me ook niet meer voor dat karretje spannen.
Want ik weet nu veel beter waar weerstand vandaan komt en hoe je het kunt ombuigen.
Wat ze nodig hebben?
> Aandacht.
> Luisteren.
> Serieus genomen worden.
Net als mijn puberdochters. Vroeger vond ik dat ze veel weerstand boden. Maar in werkelijkheid stapte ík in mijn eigen valkuil van mijn eigen weerstand.
En dus ontstond er een botsing. Wat ik nu meer en meer heb geleerd en vooral toepas als vader is:
1. luister eerst.
2. Geef aandacht aan de weerstand.
3. Neem het serieus. Want als iemand zich niet serieus genomen voelt, kom je nergens.
Dus wat doe ik nu als VeiligheidsCOACH?
Ik ga niet tussen de medewerkers en managers instaan als oplosser / redder. Ik ga ernaast staan.
> Ik haal informatie op.
> Ik stel nieuwsgierige vragen.
> Ik spiegel.
En ik geef die waardevolle signalen door aan degenen die verantwoordelijk zijn voor de keuzes: het management. Ik help ze daarbij.
Samen kijken we naar die signalen en leren we ervan. Hoe mooi zou het zijn als er geen weerstand wordt geboden, maar samen wordt gewerkt aan dat hogere doel: “Iedereen veilig en gezond weer naar huis.”
Dus ik wens je veel weerstand!!
Hierbij mij 5 tips om weerstand te begrijpen en om te buigen:
1. Onderzoek eerst jezelf, niet de ander
Voordat je reageert op de weerstand van een medewerker of collega, stel jezelf de vraag:
“Wat zegt dit eigenlijk over mij?”
Ben ik te direct? Te ongeduldig? Loop ik voor de troepen uit?
Weerstand is vaak niet alleen iets van de ander. Het is ook een spiegel. Wie de moed heeft om zo naar zichzelf te kijken, kan effectiever verbinden. Gedrag van een ander kun je niet direct beïnvloeden, maar je eigen gedrag en handelen wel.
2. Weerstand = informatie
Zie weerstand niet als lastig gedrag, maar als een signaal:
er is iets wat gehoord, gezien of erkend wil worden.
Misschien is het angst, onzekerheid of gewoon een roep om duidelijkheid. Luister, vraag door, en probeer de behoefte achter het gedrag te begrijpen. Soms hoor ik medewerkers gewoon letterlijk hun onzekerheid uitten doordat ze aan mij gaan vragen: “Maar wat zijn de consequenties dan? als ik vertel dat ik de regels wel eens overtreed”. Dus medewerkers willen best wel informatie geven over waarom ze onveilig werken, maar ze hebben het vertrouwen van de ander nodig dat het goed komt.
3. Stop met overtuigen, start met het stellen van nieuwsgierige vragen
Hoe meer je gaat trekken en duwen, hoe groter de weerstand.
Stel in plaats daarvan vragen als:
> “Wat maakt dat dit lastig voelt voor jou?”
> “Wat heb je nodig om wel te vertellen wat er speelt.?”
> Mensen willen geen oplossing opgedrongen krijgen. Ze willen invloed ervaren.
4. Geef erkenning, ook al ben je het niet eens
Weerstand wordt kleiner als iemand zich serieus genomen voelt.
Zeg bijvoorbeeld: “Ik zie dat dit iets met je doet. En dat mag ook.” “ik hoor dat je stem luider wordt als ik een vraag stel, met welke bedoeling doe je dat?”
Je hoeft het niet met elkaar eens te zijn om iemand te erkennen. Het gaat om het gevoel van gezien worden.
5. Durf je aannames los te laten
We denken vaak te weten waarom iemand weerstand toont (“hij wil gewoon niet veranderen”), maar check je aannames en meningen over de ander.
Wees nieuwsgierig. Stel vragen. En durf je eigen verhaal bij te stellen.
Weerstand overwin je niet met argumenten, maar met echtheid, geduld en contact.
Ik wens je veel weerstand toe!